Η πρακτική της ρεφλεξολογίας προέρχεται από τη γνώση των ιατρών και φυσικοθεραπευτών της σύγχρονης εποχής. Οι πιο γνωστοί και σημαντικότεροι για τη διαμόρφωση της, είναι οι ακόλουθοι:

1909, ο Αμερικανός Δρ. Φιτζέραλντ Γουίλιαμ, ωτορινολαρυγγολόγος χειρούργος, ξεκίνησε σχετικές έρευνες, όταν ανακάλυψε πως στην εφαρμογή πίεσης σε σημεία της μύτης, του λαιμού και της γλώσσας, δημιουργούνταν μια αναισθησιολογική δράση σε συγκεκριμένες περιοχές. Το 1913, άρχισε να εφαρμόζει την ζωνοθεραπεία που χωρίζει το σώμα σε δέκα ζώνες, πέντε σε κάθε πλευρά του. Η πίεση μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλες περιοχές, όπως τα πόδια, τα χέρια, οι αρθρώσεις, με σκοπό την αναλγητική τους δράση.

Το 1930 ο Δρ. Τζον Σέλμπυ Ράϊλει και η Ελίζαμπεθ Ράϊλει ασχολήθηκαν επίσης με τη μέθοδο της ζωνοθεραπείας. Ο Δρ. Τζον πρόσθεσε τα οριζόντια τμήματα αντανακλαστικών στις ζώνες των ποδιών και των χεριών. Την ίδια περίοδο δραστηριοποιήθηκε και ο Δρ. Τζόρτζ Γουάϊτ που έκανε επιπλέον έρευνα και συνεισέφερε στην εξέλιξη της.

Το 1932 η φυσιοθεραπέυτρια Γουνίς Ίνγχαμ βελτίωσε το έργο του Δρ. Ράιλει και ανέπτυξε τη "θεωρία ζώνης της ρεφλεξολογίας". Διεπίστωσε ότι τα αντανακλαστικά σημεία στα πόδια είναι μια ακριβής κατοπτρική εικόνα οργάνων του σώματος. Δημιούργησε τη δική της μέθοδο, γνωστή ως "μέθοδο ρεφλεξολογικής συμπίεσης της Ίνγχαμ". Κι έτσι γεννήθηκε πλέον η ρεφλεξολογία, όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

​​​​